میدانی...؟
دنیای من دنیای دوست داشتن است.
دنیای آشنا با انسانیت.
دنیای همه را آدم حساب کردن.هر کس با هر افکاری.
دنیای آشنا با مهربانی.
دنیای آشنا با بوی خوش عشق.
دنیای من دنیای مردگی نیست.
دنیای حسادت و خیانت نیست.
دنیای من دنیای اندیشیدن است.دنیای آگاه بودن و فریب نخوردن.
من در دنیایم شاید ناامید شوم اما آن قدر قدرت دارم تا خودم را بالا بکشم...
آری...
منو تو این دنیای دوست داشتنی راه میدی؟
تصور کن اگه حتی تصور کردنش جرمه
چه دنیایی...کاش باشه.
جالبه!!!!!!!!!اتفاقا دنیای منم با همه اینا آشنا بود...... اما الان با همشون غریبه س!!!!!!!
عادت کردم هر بار که وبلاگت رو باز میکنم پست جدیدی ازت ببینم واسه همین متعجب شدم کجایی ؟
سلام من احساس میکنم روحیه ام بهتر شده امیدوارم شما هم عادت کرده باشید به جو ارشد. راستی من باز آپ کردم خوشحال میشم بازم نظراتتو تو وبلاگم ببینم.