دل نوشت من(۲۶تیر ۱۳۸۹)

...

این نوشته اسم ندارد.چرا که نمیخواهم اسم عصبانیت را بیاورم.

این نوشته از منی نوشته شده که دارد میترکد از بی رحمی و بی احساسی.

این نوشته با دستانی نوشته شده که داغ داغ هستند از خشمی که درونم را گرفته.

این نوشته نمیتواند مرا خالی کند از حسی شکایت وار و گله دار.

این نوشته را هنگامی مینویسم که باز هم در برابر مهربانی شخصیتم له شده و این است مزد من.

این نوشته با دلی پر نوشته میشود چرا که بغضی گلویم را میفشارد که نمیتوانم جاریش کنم و دارم منفجر میشوم.

این نوشته را کسی نمیخواند الآن و اگر کسی هم بخواند آن را نمیفهمد.

این نوشته را آن کس که باید بخواند نمیخواند و اگر هم بخواند سر سوزنی از آن نمیفهمد.

این نوشته را وقتی مینوسم که نباید بنویسم چرا که نمیخواهم نوشته هایم رنگ غم بگیرند و متاسفانه گرفته اند.

این نوشته را وقتی مینویسم که در فکرم کاری کنم که هم چون او و دیگران سنگ شوم و قدرت اشک ریختن رااز دست دهم  و بشوم شاه بی احساسها.

این نوشته را وقتی مینویسم که خودم را گم کرده ام و باید پیدایش کنم.

این نوشته مرا خالی میکند،دختری که عاشق است و میخواهد همه عاشق باشند،اما تمسخر میشود و...

این نوشته را وقتی مینویسم که باید مست کنم تا فراموش کنم،اما نمیشود.

این نوشته وقتی نوشته میشود که من نویسنده اش به خود میبالد اما خوار شده توسط کسانی که نمیفهمندش.

این نوشته وقتی نگاشته میشود که من مانده چه کند از برای زندگی اش هنگامی که در اوج است اما این احساس لعنتی به حضیض میکشدش و آنقدر نمیفهمد تا به ورطه ی نابودی بیفتد.

این نوشته نوشته شد،اما نتوانست نجاتم دهد از افکار شکنجه گرو آزار دهنده ای که مرا در آغوش گرفته اند و هرچه میکنم ول کنم نیستند!

غم مرا در آغوش کشیده...روزهاست...