نکات

در حال خوندن کتاب "سیر حکمت در اروپا" اثر "دکتر محمدعلی فروغی"،یکی از اعضای گروه روشنفکری فراماسونری ایران در زمان رضاشاه هستم و این چیزهاییه که تشنه ی دونستنشون بودم و تا اینجای کتاب که صفحه ی 96 باشه یاد گرفتم: 

از افلاطون: 

بهترین حکومتها آن است که بهترین مردم حکومت کنند. 

بهتر است حاکم،حکیم باشد یا حکیم،حاکم شود. 

انسان 3 قسمت است:سر که مقر عقل است،سینه که مقر عواطف و همت و اراده است و شکم که مقر شهوانیات است. 

عدالت باید مرئی و امنیت،استوار باشد. 

عمل نیک لازم علم به نیکی است. 

مجازات واجب است اما نه برای کینه جویی بلکه برای اصلاح مجرم.(اعدام،اصلاح نمیکند!!!) 

میان مردم باید سازگاری و محبت باشد و نه بغض و عداوت. 

از ارسطو: 

بحث در باب علت العلل که هنوز معلوم نیست این علت العلل چیست. 

بالفعل،متناهی است و بالقوه،نامتناهی. 

لایه های وجودی عناصر جهان(به ترتیب):خاک،آب،هوا،آتش. 

زمان امری ذهنی است و اگر ذهن نباشد شماره نیست. 

حدوسط تهور و جبن،شجاعت است. 

حدوسط شهوانیت و بی حسی،اعتدال مزاجی است. 

حدوسط تبذیر و بخل،کرامت است. 

حدوسط تکبر و تذلل،مناعت است. 

حدوسط جاه طلبی و پست همتی،شرافت خواهی است. 

حدوسط آتش مزاجی و بی غیرتی،خوش خویی است. 

حدوسط لاف زنی و فروتنی،حقیقت گویی است. 

دوستان 3 دسته اند: 

1)دوستان مبتنی بر نفع طلبی 

2)دوستان مبتنی بر تفنن و تمتع 

3)دوستان حقیقی و نیکان که کمیاب هستند. 

هزگاه چشم در زیباییها عمل کند،فعل خود را به بهترین نحو انجام داده است. 

از انسان تنها عقل باقی میماند و چیزهای دیگر فانی میشود. 

انقلاب در ممالک وقتی روی میدهد که مردم در حقوق یکسان نباشند. 

از اپیکور: 

حکمت برای درک لذایذ میباشد. 

تکلیف انسان در درک لذت است. 

*البته لذات مورد نظر اپیکور برای آسایش نفس است و نه شهوات آنی. 

*اپیکور باغی داشت که محل تدریس او بود و در آن با قناعت اما با آرامش و لذتی درونی و کافی از لذات دنیا زندگی میکرد و در آن صفا بین شاگردان و برابری محض حکمفرما بود. 

امیدوارم به دردتون بخوره...