دل نوشت من(من زنم)

من زنم و این ردپای من است،هنگامی که از زن مینویسم.از زن بودن و زنانگی.از زنانگی کسانی که زن بودن را خوار کرده اند و خاری شده اند به چشم شیرزنان. 

از کسانی که زنانگی تن و روح خود را فروخته اند و ذهن خود را برده ی بیکار مردانی ساخته اند که از زن فقط زنانگی جسمش را میدانند و بس. 

میشود روزی بیاید که زن در چشم مرد فقط جسم نباشد،تن نباشد...وچیزی باشد فراتر از آن و زنانگی جسمش تنها مشخصه ی وجودیش نباشد؟میشود روزی بیاید که شیرزن،مرد خطاب نشود و زنان همه شیرزن باشند؟ 

من شیرزنم هنگامی که به زن بودنم میبالم و برای زن واقعی بودن میجنگم و شیرزنانگیم را در برابر سخره ی دیگران حفظ میکنم و مفتخرم که زن باشم.موجودی ظریف و نحیف،در عین حال قدرتمند.موجودی ملایم و احساساتی،در عین حال جدی.موجودی فرشته مانند و مهربان،در عین حال حافظ وجود خویش. 

من زنم. 

زنی که زنانگی اش را به هیچ برتری جویی ای آلوده نمیکند و بشر را دوست دارد.چه زن و چه مرد و در برابر ظلم مردانی که او را ضعیفه میخوانند خشونت به خرج نمیدهد و همیشه راه را مسالمت آمیز و منطقی طی میکند. 

من شیرزنم وقتی با جسم نحیفم هرگز ضعیف نیستم و با روح ملایمم هرگز سست.من شیرزنم وقتی از نگاهم مهربانی میبارد و همزمان استحکام.من همان ماده شیرم وقتی با شجاعت از خود دفاع میکند و روزی در جامعه ای که او را میکوبد همچون شیر نر بر مسند واقعی اش خواهد نشست. 

من یک شیرزن به تمام معنی ام وقتی جلوی مردانی که میخواهند ضعیف باشم تا مرا تحت سلطه درآورند،همچون کوهی می ایستم و تحت سلطه نمی آیم و از وجود خویش دفاع میکنم و چشم مردمانی،کور که میخواهند در جامعه حضور نداشته باشم و شیری باشم که کنج لانه اش کز میکند. 

خیر!

من شیرزنی ایَم که حضور دارد و غرشش تمام عالم وجود را میگیرد و از حق خود دفاع میکند و عطر تن و روحش،عطر مهربانی و عدالت جویی است.این منم.شیرزنی که هست و میماند و میبالد. 

این منم.شیر زن...