این شعر بیان وجود منه،انسانی انسان گرا...:
"نمی خواهم بمیرم،با که باید گفت؟
کجا باید صدا سر داد؟
زیر کدامین آسمان،روی کدامین کوه؟
که در ذرات هستی ره برد توفان این اندوه،که از افلاک عالم بگذرد پژواک این فریاد!
کجا باید صدا سر داد؟
فضا خاموش و درگاه قضا دور است
زمین کر،آسمان کور است
نمی خواهم بمیرم،با که باید گفت؟
اگر زشت و اگر زیبا
اگر دون و اگر والا
من این دنیای فانی را
هزاران بار از آن دنیای باقی دوست تر دارم.
به دوشم گرچه بار غم توانفرساست
وجودم گرچه گردآلود سختی هاست
نمی خواهم از این جا دست بردارم!
تنم در تار و پود عشق انسانهای خوب نازنین بسته است .
دلم با صد هزاران رشته،با این خلق،با این مهر،با این ماه،
با این خاک،با این آب...
پیوسته است .
مراد از زنده ماندن،امتداد خورد و خوابم نیست
توان دیدن دنیای ره گم کرده در رنج و عذابم نیست
هوای همنشینی با گل و ساز و شرابم نیست.
جهان بیمار و رنجور است.
دو روزی را که بر بالین این بیمار باید زیست
اگر دردی ز جانش برندارم ناجوانمردی است.
نمی خواهم بمیرم تا محبت را به انسانها بیاموزم
بمانم تا عدالت را برافرازم،بیفروزم
خرد را،مهر را تا جاودان بر تخت بنشانم
به پیش پای فرداهای بهتر گل برافشانم.
چه فردایی،چه دنیایی...
جهان سرشار از عشق و گل و موسیقی و نور است ...
نمی خواهم بمیرم،
ای خدا،ای آسمان،ای شب!
نمی خواهم
نمی خواهم
نمی خواهم
مگر زور است...؟"
تا شقایق هست...
نبودی گچ پژ جان.آخه معمولا تند تند پست میذاری.این شعرو شنیده بودم.عالی بود.و کاش همه این روحیه رو داشتن.
سلام.قشنگ بود.این شعر به آدم انگیزه میده.پست جدید گذاشتم راستی.بیا.
دو بار خوندمش خیلی جالب بود - کلا همه آدمها چنین روزهایی داریم که وصف الحال اون روزهاست ولی من همیشه این حس رو ندارم
قشنگ بود و پرمعنا.
یه زمانی این شعرش تا مدتها ورد زبونم بود....